مقایسه تأثیر روش های آموزش شبیه سازی مبتنی بر مانکن و سنتی، بر دانش و عملکرد دانشجویان رشته فوریت های پزشکی در کارآموزی در عرصه احیای قلبی- ریوی

زمینه و هدف: مراقبت پرستاری در احیای قلبی- ریوی (cardiopulmonary resuscitation‏ یا ‏cpr) به آموزشی نیاز دارد که منجر به یادگیری ماندگار مطالب و مهارت های عملی گردد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو شیوه تدریس شبیه سازی مبتنی بر مانکن و سنتی در آموزش این درس به دانشجویان رشته فوریت های پزشکی انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع تجربی با دو گروه مداخله و شاهد و طرح پیش آزمون و پس آزمون بود که بر روی دانشجویان رشته فوریت های پزشکی صورت گرفت. دانشجویان به روش تصادفی به دو گروه 15 نفره تقسیم شدند. کارآموزی در گروه مداخله cpr به روش شبیه سازی مبتنی بر مانکن و در گروه شاهد به شیوه سنتی اجرا گردید. دانش تئوری و مهارت عملکردی شرکت کنندگان در سه مرحله قبل از شروع مطالعه، پایان ترم و چهار ماه بعد از پایان ترم با استفاده از پرسش نامه و چک لیستی که توسط پژوهشگر آماده سازی شده بود و همچنین، به وسیله آزمون های آماری t و اندازه گیری مکرر مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که آزمون عملی و تئوری در گروه شاهد و مداخله قبل از انجام مطالعه، اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشت (050/0 < p). در پایان ترم، نمرات گروه شاهد به ترتیب 92/1 ± 86/14 و 84/1 ± 53/22 و نمرات گروه مداخله به ترتیب 69/1 ± 80/14 و 05/5 ± 80/34 به دست آمد که تنها در نمره آزمون عملی بین دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده گردید (001/0 = p). چهار ماه پس از پایان ترم، نمرات گروه شاهد به ترتیب 26/3 ± 33/10 و 13/2 ± 4/19 و نمرات گروه مداخله به ترتیب 88/1 ± 86/11 و 05/5 ± 80/34 گزارش شد که این اختلاف باز هم در آزمون عملی معنی دار بود (001/0 = p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه، پیشنهاد می شود که از شیوه آموزشی شبیه سازی مبتنی بر مانکن برای آموزش دانشجویان رشته فوریت های پزشکی استفاده شود.